Recensie 1789 | Les Amants De La Bastille

Verboden liefde tussen het hof. Zowel opvoedster Olympe als Koningin Marie Antoinette van Oostentrijk die ongelukkig is met haar huwelijk met Louis XVI houden er een geliefde op na, die revolutionair is, in de context en tijdsgeest van de Franse Revolutie. Daarover gaat 1789: Les Amants de la Bastille, het Franse musicalspektakel  dat op 10 oktober vorig jaar in Parijs – waar anders – in première ging. Universal Music France bracht een album uit dat ook in het zuiden van ons land fel gesmaakt werd en in de top 10 van de albumlijst belandde. Resultaat: 5 voorstellingen op 3 dagen in Vorst Nationaal. Een groot succes dus. Goed nieuws trouwens voor de fans: volgend jaar komt de productie opnieuw naar Brussel, in april 2014.

Dove Attia en François Chouquet zijn de heren achter deze hitmusical. Zij tekenden eerder al voor “Les 10 Commandements”, “Le Roi Soleil” en “Mozart l‘Opéra Rock”. Net zoals bij “Mozart, l’Opéra Rock” verschenen er singles uit de musical die voorzien werden van knappe videoclips, volledig in de tijdsgeest van de achttiende eeuw. Deze voorstelling speelt zich af tussen de lente van 1789 en 26 augustus 1789 toen “De verklaring van de rechten van de mens en de burger” een feit werd. Later zou de tekst als voorbeeld dienen voor de Universele verklaring van de rechten van de mens van de Verenigde Naties.

Louis Delort speelt de titelrol van Ronan. De Fransman was finalist van The Voice in ons zuiderse buurland. Maximilien de Robespierre wordt neergezet door Sébastien Agius die in 2009 X factor won. Niet toevallig dus dat de productie zich richt op het ganse gezin, inclusief kinderen en tieners. En dat lukt duidelijk. Tijdens Fixe, dat achteraan de songlijst staat, zien we tieners voor het podium postvatten om hun idolen dichterbij te kunnen zien en iets af te geven.

De show rijgt knappe kostuums, visuals, video, show effecten (ja, er wordt wat afgeknald uit pistolen en er vallen doden onder de hoofdpersonages), sterke choreografieën in Versailles (met bungee act waarbij de Deputés onder Louis XVI als marionetten worden voorgesteld terwijl “Nous ne sommes” het vooroverbuigen zoals in Michael Jacksons Smooth Criminal in zich heeft waarna het nummer met percussie op cajons en salvo’s eindigt) en bij het gewone volk (in A quoi tu danses zit tapdans, en de bestorming van de Bastille is zo wat de visuele climax van de voorstelling) naadloos aan elkaar. Het geheel oogt en klinkt zeer eclectisch maar blijft voldoende eenvormig als geheel.  Yamin Div mag als Auguste Ramard, “Le Mouchard“ achter de revolutionairen aan gaan, maar heeft vooral een komische rol waarbij hij heerlijk kan freewheelen. “Manneken Pis”, we horen het uit zijn mond alsook een speciaal liefdesnummer voor opvoedster Olympe waar hij wat bezeten door is. “Oh mon amour, mon merveilleux amour” zingt ie. Zou het kunnen dat hij even Jacques Brel zingt om het Belgische publiek – met succes trouwens - extra te plezieren? In het tweede deel toont hij dat ie meer in zijn mars heeft dan een humoristische rol neerzetten. “Je suis un dieu” zingt hij in de nachtmerrie van Olympe.

Aanstekelijke, zeer hitgevoelige songs bevat het spektakel. Het zwaartepunt en dus ook het publieksenthousiasme ligt weliswaar vooral in het tweede deel. De oh’s uit Mathieu Carnots “Maniaque” werken aanstekelijk, die van Viva la vida van Coldplay zijn niet ver weg. Roxane Le Texier brengt een dance nummer met “Je mise tout” waarin ze haar verveling bezingt en aangeeft dat ze stiekem verliefd is. Ronan (Louis Delort) en Olympe (Camille Lou) zingen hét duet van de voorstelling “Tomber dans ses yeux“. Toegegeven we zijn fan van het timbre van Camille Lou, die een erg specifiek stemgeluid heeft, en in de lagere noten hetzelfde gevoel geeft als een rode wijn die een afdronk geeft. Sterk is dan ook haar solo in “La sentence”.

Niet alle nummers zijn van dezelfde kwaliteit. Sébastien Agius’ “Hey Ha” is ons iets te simplistisch, te makkelijk scoren vinden we het. Rod Janois mag als Camille Desmoulins (“schrijver van de revolutie”)  “Ça ira mon amour” brengen, een van de recente hits uit de productie. Solène, Ronans zus (gespeeld door Nathalia) gaat voor vrouwenrechten en de onafhankelijke vrouw in “Je veux le Monde”. Uiteindelijk zal ze samen met haar broer voor hetzelfde gaan: vrijheid en gelijkheid. Het kippenvelmoment van de show zijn extracten uit de  “Verklaring van de rechten van de mens en de burger” die de personages uitspreken vanuit de zaal.

Met zo’n finale, zo’n thematiek en een context (armoede, hongersnood, de wil om zaken anders aan te pakken, change, …) waarbij men parallellen kan trekken met de huidige financiële crisis waarin Europa verkeert, blijkt dat 1789 nauwelijks aan actualiteit heeft ingeboet. En zo kan zelfs ondertekende – één van de grootste sceptici van het musicalgenre - zich niet anders dan volledig overgeven.

< Bert Hertogs >